Qür­bə­ti gör­mə­yən, qə­rib ol­ma­yan,
Və­tə­nin qəd­ri­ni bil­məz heç za­man.
Qür­bət öl­kə­lər­də gü­lər­mi üzün?
Tən­ti­sən de, kim­lər tu­tar qo­lun­dan?

Ço­ban çox olan­da qoy­nu qurd ye­yər,
Pe­şi­man ço­ban­lar ba­şı­na dö­yər.
Ço­ban cə­sur ol­sun – ço­ban bir ol­sun,
Qoy­nu qur­da ver­mək de, nə­yə də­yər?

Bəd­bəxt­lik qa­pı­nı dö­yər­sə əgər,
Tən­bəl­li­yin onu evə gə­ti­rər.
Tən­bəl ol­maq nə­yə gə­rək dün­ya­da?
Ça­lış ta­nın hər bir iş­də hü­nər­vər.

De­yib­lər ki, əl mərd olar, göz na­mərd,
Göz al­dat­sa əgər sən et­mə dərd.
İki gən­cin mə­həb­bət sev­da­sın­da
Sev­gi­si­nə dö­nük çı­xan qız na­mərd.

Dil qı­sa, il uzun ol­sa, yax­şı,
Hər şey qiy­mə­ti­ni düz al­sa yax­şı.
Bir yas­tı­ğa baş qo­yan ər-ar­vad
Bir da­mın al­tın­da qo­cal­sa yax­şı.

Dil­də yox, sən iş­də gös­tər özü­nü,
Hə­yat­da işin­lə söy­lə sö­zü­nü.
Ağız büz­mə­sin­lər adın gə­lən­də,
Ye­rə ba­xıb du­rub döy­mə gö­zü­nü.

Eh­ti­yat­lı mərd igi­din ana­sı,
Val­lah nə ağ­la­yar, nə dü­şər ası.
Mərd­lər hər ad­dı­mı yüz öl­çüb-bi­çər,
Ha­mı­ya mə­lum­dur mərd­lər dün­ya­sı.

Əl­dən qa­lan hər iş əl­li il qa­lar,
Ya­rım­çıq iş hər in­sa­na dərd olar.
Bu gü­nün işi­ni sa­ba­ha qoy­ma,
İşi­ni tez gö­rən ki­şi mərd olar.

Əl mi­zan­dı, göz tə­rə­zi, de­yib­lər,
Tə­miz əli, arif gö­zü de­yib­lər.
Hər kə­la­mı doğ­ru-düz­gün söy­lə­yib,
Ye­ri gə­lib müd­rik sö­zü de­yib­lər.

Əmək qı­zıl bi­lər­zik­di, ta­xın siz,
Mü­qəd­dəs­lik rəm­zi ki­mi ba­xın siz.
İn­sa­na şə­rəf­dir əlin qa­ba­rı,
Zəh­mət çə­kib heç nə itir­məz­si­niz.

Min­nət ilə get­mək­dən­sə be­hiş­tə,
Gəl min­nət­siz cə­hən­nə­mə get iş­də.
Min­nət­li çö­rə­yi ye­mə dün­ya­da,
Özün qa­zan, özün ça­lış, get iş­də.

Uman yer­dən kü­sər­lər, ay eloğ­lu,
Uma­ca­ğın yer­lə­ri say, el­ğo­lu,
Adam var ki, boş qay­ta­rar əl aç­san,
Val­lah olar iş­lə­rin zay, eloğ­lu.

Daş də­yər hey gə­zən aya­ğa, dos­tum,
Əgər fi­kir ver­sən aya­ğa, dos­tum,
Elə gəz aya­ğın dəy­mə­sin da­şa,
Yox­sa ge­dəm­məz­sən uza­ğa, dos­tum.

Gör­dü­yü­nü göz önün­də qo­yub sən,
Eşit­di­yin səs da­lın­ca ge­dir­sən.
Bil­mir­sən­mi göz al­dat­mır hə­yat­da,
Am­ma qu­laq səhv­lər elə­yir bə­zən.

Hə­qi­qət­dir, gəl nə giz­lət, nə də dan,
Peş­man ol­maz tez ev­lə­nən, tez du­ran.
Tez ev­lə­nən olur oğul­lu və qız­lı,
Tez du­ran be­zər­mi qay­ğı­la­rın­dan?

Öz ma­lı­nı yax­şı sax­la, qo­ru sən,
Bil­mə­yə­sən öz qon­şu­nu oğ­ru sən.
Qon­şu­nun heç nə­dən xə­bə­ri yox­sa,
Haq­qın yox sən on­dan şüb­hə­lə­nə­sən.

Pis­li­yi tor­pa­ğa, ye­rə ək­di­lər,
Gö­yər­mə­di ha na­zı­nı çək­di­lər.
Pis­lik nə­dir? Qoy bil­mə­sin in­san­lar,
Hər kəs bir-bi­rin­dən yax­şı­lıq di­lər.

Öz­gə yax­şı­sın­dan pi­si­miz yax­şı,
Öz­gə alo­vun­dan hi­si­miz yax­şı.
Hə­qi­qət, əda­lət bər­qə­rar ol­sun,
Yüz-yüz ya­lan­dan­sa bir­cə düz yax­şı.

Yax­şı­nı in­san­lar mü­qəd­dəs say­dı,
Yax­şı se­çil­məz­di pis ol­ma­say­dı.
On­lar yol yol­da­şı olub əzəl­dən,
Xoş olar­dı pis­lik do­ğul­ma­say­dı.

Bar ve­rə­cək mün­bit tor­paq­da zəh­mət,
Dü­zü­lür süf­rə­yə ən lə­ziz ne­mət.
Gö­zün əl­də olar, zəh­mət çək­mə­sən,
Əmə­yin məh­su­lu ən əziz ne­mət.

Əmək olub xoş­bəxt­li­yin aça­rı,
Heç kim­sə zəh­mət­dən bez­mə­sin ba­rı.
Gə­lə­cək nə­si­lə ya­di­gar qa­lır
Qa­bar­lı əl­lə­rin ya­rat­dıq­la­rı.

İş­lə­yən diş­lər – bu­nu kim bil­mir,
Tən­bəl­lər kiş­nər – bu­nu kim bil­mir.
Zəh­mət­siz ötü­şən il­lə­rə he­yif,
Ta­ri­xə çev­ri­lir, yox ge­ri gəl­mir.

Öl­dür­rəm! – de­yən­dən qorx­ma heç za­man,
Öl­ləm! – söy­lə­yən­dən kə­nar­da do­lan.
Şə­hid ad­lan­dır­maq ol­maz hər kə­si,
Öl­ləm, – de­yən qur­ban ge­dər hər bir an.

Ha­mı dö­yər qo­lu bağ­lı ola­nı,
Kö­mək­si­zi, qəl­bi dağ­lı ola­nı.
Qo­lu bağ­lı isə, qey­rət ney­lə­sin?
Dö­yə bil­mir on­dan qi­sas ala­nı.

Yax­şı get­mə­yin­cə pi­sin qiy­mə­ti,
Qəd­ri bi­lin­məz siz bi­lin qə­ti.
Yax­şı adam pis­lik et­məz kim­sə­yə,
Yad­dan çıx­maz yax­şı­la­rın hör­mə­ti.

28 av­qust 2002