Arif olaq, in­san­lı­ğı qo­ru­yaq,
Ürək­lər­dən ke­çən­lə­ri tez du­yaq.
Hə­yat­da diq­qət­li olaq gə­rək biz,
Kö­nül­dən ke­çə­ni göz­dən oxu­yaq.

“Qı­zı­nı döy­mə­yən di­zi­ni dö­yər”,
Sö­zü əl­lə de­yil, dil­lə de­yər.
Qı­zı bo­şa­nan­da, ge­ri dö­nən­də
Hey vu­rar ba­şı­na – özü­nü dö­yər.

Qız ev­də qal­dıq­ca qı­zı­la dön­sün,
El­çi­lər qa­pı­da tez-tez gö­rün­sün.
Bir el oğ­lu xoş­bəxt ol­sun hə­yat­da,
Qoy­ma­sın­lar qəlb­də eşq odu sön­sün.

Ömür-gün yol­da­şı – ər ilə ar­vad,
Bir­lik­də ya­şa­yıb qoy ol­sun­lar şad.
Ül­vi mə­həb­bə­tin asi­ma­nın­da
Oğul-qız bö­yü­düb aç­sın­lar qa­nad.

Ər ol­sun, ya ar­vad – et­sə xə­ya­nət,
Bu­nun bir adı var – yal­nız ci­na­yət.
Kim bil­mir hə­yat­da, kim bil­mir bu­nu,
Lə­kə gö­tür­mə­yir tə­miz mə­həb­bət.

Mə­həb­bət, de­yə­rək əsib-co­şan var,
Ya­lan­dan sev­gi­yə nəğ­mə qo­şan var.
Çox çək­mə­yir üzə çı­xır pa­xı­rı,
Gö­zü­nü dö­yə­rək ya­zıq­la­şan var.

Alın tə­ri ilə qa­zan pu­lu­nu,
Al­la­hı unu­dub az­ma yo­lu­nu.
Ha­lal zəh­mət ilə var­lan­san əgər,
Əyə bil­məz kim­sə sə­nin qo­lu­nu.

Ha­lal­lıq üs­tün­də qu­ru­lub dün­ya,
De­mə­yin qo­ca­lıb, yo­ru­lub dün­ya.
Gü­nah­sız qır­ğın­lar baş ve­rən an­da,
Gö­rər­sən yan­dı­rar qor olub dün­ya.

De­yir­lər hə­rə­nin bir ul­du­zu var,
İn­san yer­də, ul­duz sə­ma­da par­lar.
Ul­duz hər in­san­la do­ğul­ma­say­dı,
Tü­kə­nər­di bəl­kə göy­də ul­duz­lar.

Ge­cə, gün­düz dü­şür öm­rün pa­yı­na,
Öy­rə­ni­rik gün­lə­ri­nə, ayı­na.
Qa­dir in­san dö­zür bu kai­na­tın
Şax­ta­lı qı­şı­na, is­ti ya­yı­na.

Nə doğ­ra­san sən aşı­na, xa­tır­la,
O da çı­xar qa­şı­ğı­na, xa­tır­la.
Özün gü­nah­kar­san, qey­ri­lə­ri yox,
Bu dün­ya­da hər nə gəl­sə ba­şı­na.

De­yib­lər ki, qo­vuş­ma­sa dağ da­ğa,
İn­san bir-bi­ri­nə qo­vu­şar, qa­ğa.
Yax­şı­lıq elə ki, kim­lə gö­rüş­sən,
Əl ve­rən­də tez ge­də­sən qa­ba­ğa.

“Ötən sö­zü çək­mə üzə” ba­rı sən,
İnan­may­nan hər bir sö­zə ba­rı sən.
Hər kəs öz sö­zü­nün sa­hi­bi ol­sun,
Yax­şı ta­nı sa­diq dos­tu, ya­rı sən.

Seç sö­zü hə­yat­da söz dər­ya­sın­dan,
Gö­zün üm­ma­nın­dan, göz dər­ya­sın­dan.
Var­dır hik­mət xə­zi­nə­si hər kə­sin,
Xərc­lə­sin sö­zü­nü öz dər­ya­sın­dan.

Hə­qi­qət ya­şa­dı, düz ya­şa­dı, bil,
Də­yər­li, qiy­mət­li söz ya­şa­dı, bil.
Ya­lan ayaq tut­du ye­ri­yəm­mə­di,
Sö­zə ar­xa­la­nan yüz ya­şa­dı, bil.

Xəlq et­di, ya­rat­dı Al­la­hım bi­zi,
Hər an ül­vi sa­yaq saf eş­qi­mi­zi.
Bəd əməl sa­hi­bi ol­san hə­yat­da,
Ca­vab ve­rə­cək­sən sən ge­ci-te­zi.

İn­sa­nın, mü­qəd­dəs bir bor­cu var­dır,
Al­la­hı se­və­nə ta­le­yi yar­dır.
Unut­maq ol­maz ki, Haqq dün­ya­sın­da,
Yax­şı­lıq, xe­yir iş, ali me­yar­dır.

Dü­şü­nür­mü bəd əmə­lin sa­hi­bi,
İs­tər ol­sun o bir elin sa­hi­bi,
Əl­si­zin da­dı­na ye­tiş­mə­yib­sə,
Ta­nı­na­caq fən­di-fe­lin sa­hi­bi.

Bir məc­lis­də yer­siz söz­lər de­sən sən,
Bu­nun­la özü­nü təq­dim edər­sən.
Ça­lış elə du­rub-otu­ra­san ki,
Ha­mı bir ağız­dan söy­lə­sin əh­sən.

Hör­mət qa­za­nar­san hik­mət­li söz­lə,
Kö­nül­lər açı­lar qiy­mət­li söz­lə.
Zə­fər­lə qa­yıt­san dö­yüş­dən əgər,
Sə­ni qar­şı­la­yar el gü­lər üz­lə.

24 av­qust 2002