Dün­ya­ya gə­lən­də in­san öv­la­dı,
Hə­ya­tın bə­zə­yi, ca­han öv­la­dı.
Bir qız bir oğ­la­nın qis­mə­ti olur,
Se­vib-se­vi­lə­nin aşiq­dir adı.

Məs­lə­hə­ti az eşit­di kim­lər­sə,
Sev­gi­də dəl­lal­lıq et­di kim­lər­sə,
Öz səh­vi­ni dü­zəlt­mə­di hə­yat­da,
Əy­ri yol­la ye­nə get­di kim­lər­sə.

Dün­ya­nı oyun­caq sa­yan az de­yil,
Sev­mə­miş sev­gi­dən do­yan az de­yil.
Aşiq­lə­rin, mə­şuq­la­rın dün­ya­sı,
Eş­qi-mə­həb­bə­ti du­yan az de­yil.

Hər in­san sa­ba­ha bəs­lə­yir ümid,
Onu ya­şa­ma­ğa səs­lə­yir ümid.
Qu­laq as­san ürə­yi­nin sə­si­nə,
Qə­zə­bin da­şan­da sus de­yir ümid!

Ər, ar­vad həs­rət­lə öv­lad göz­lə­di,
Üz tu­tub Tan­rı­ya im­dad göz­lə­di.
Ümid qəlb­lə­rin­də gö­yər­di bir gün,
Ata, ana ilk ba­la­ya-can de­di.

23 av­qust 2002
Ru­si­ya, İva­no­vo şə­hə­ri