Mər­di qo­va-qo­va na­mərd et­mə­yin,
Aman­dı mərd­lə­ri siz in­cit­mə­yin.
Na­mərd­lər ney­lə­yər mərd­lər ol­ma­sa,
Na­mər­din ar­dın­ca heç vaxt get­mə­yin.

Nə de­sən na­mər­də ey­lə­məz əsər,
On­lar tut­duq­la­rı yer­dən­cə kə­sər.
Na­mərd­lər na­mərd­lik edər hə­mi­şə,
Mərd­lər nə in­ci­yər, nə də ki, kü­sər.

Na­mərd­lər dün­ya­sı, mərd­lər dün­ya­sı,
İn­san dərk edə­si, in­san du­ya­sı.
Na­mərd­lər na­mərd­lik edib­sə əgər,
On­lar­la bağ­lı­dır ki­min­sə ya­sı.

Mər­də ar­xa­lan­maq gə­rək hə­mi­şə,
Sə­da­qət, yax­şı­lıq gö­rək hə­mi­şə.
Mər­di gö­rüb ağıl­lan­sa na­mərd­lər,
Se­vin­cə qərq olar ürək hə­mi­şə.

Mərd sö­zü­nü söy­lər mər­di-mər­da­na,
Dün­ya­ya gə­ti­rir mər­di mərd ana.
Pis­lik edir na­mərd mər­də har­da­sa,
Kə­dər­lə­nir, mə­yus edir dərd ona.

Mərd­lə­rin ürə­yi ge­niş­dir, ge­niş,
Tən­ti­yən dər­di­ni mərd­lə­rə de­miş.
Və­tə­nin ən ağır gün­lə­rin­də də
Mərd­lər can­la­rı­nı əsir­gə­mə­miş.

Ar ol­sun dün­ya­da ar na­mərd­lə­rə,
Hər­dən tə­lə qu­rur on­lar mərd­lə­rə.
Gü­nah­dı na­mərd­lə yol get­mək be­lə,
Pis­lik ey­lə­yə­cək mər­də yüz kə­rə.

At ba­lı­ğı dər­ya­ya tor­da gö­rən­tək,
Ba­lıq bil­mə­sə də, Xa­lıq bi­lə­cək.
Ata­lar de­di­yi bu hik­mət­li söz,
Bəd niy­yə­ti ürək­lər­dən si­lə­cək.

Dün­ya­nın quy­ru­ğu uzun­dur, de­mək?
Ona bel bağ­la­yıb gəl um­ma kö­mək.
Ci­na­yət edən­də nə­yə la­zım­dı
“Fa­ni dün­ya” və­fa­sız­san söy­lə­mək?

Dü­şü­nüb ağıl­nan ad­dım atan­da,
Öz ar­zu­na, is­tə­yi­nə ça­tan­da,
Di­zi­nə döy­məz­sən inan heç za­man,
Al­nın açıq olar val­lah son an­da.

Ha­mı­nı dün­ya­ya gə­ti­rir ana,
Sə­nə öz dö­şün­dən süd ve­rir ana.
Bət­nin­də doq­quz ay gəz­di­rir, bez­mir,
Həm də bo­ya-ba­şa ye­ti­rir ana.

Ana mə­həb­bə­ti üm­man­lar qə­dər,
Ba­la­dan sa­va­yı hər nə var hə­dər.
Öv­la­dı­nın aya­ğı­na daş dəy­sə,
Ana­nın qəl­bi­ni üzər qəm-kə­dər.

Ba­la­nın yo­lun­da əs­gər­di ana,
Çə­rək hər qay­ğı­nı, hər dər­di ana.
Ni­şan al­sa öv­la­dı­nı düş­mən­lər,
Vu­rar, məhv elə­yər na­mər­di ana.

De, ha­çan do­yub­dur ana ba­la­dan?
Onun üçün ba­la Gü­nəş, ba­la dan.
Ge­cə­lər süb­hə­cən lay­la ça­lar o,
Qo­ru­yar öv­la­dı dərd­dən, bə­la­dan.

Mö­cü­zə­di ana sü­dü, mö­cü­zə,
Şö­lə­dir göz­lə­rə, ta­qət­dir di­zə.
Ağıl, ka­mal, cə­sa­rət də on­da­dır,
Kaş ha­lal ey­lə­sin ana­lar bi­zə.

Ana­lar cə­fa­keş – çə­kər­lər əzab,
Ba­la it­gi­si­nə tab gə­ti­rər, tab.
Yaz­maq üçün qüd­rə­ti yox qə­lə­min,
Hər ana dün­ya­sı se­hir­li ki­tab.

Ana ba­la­sı­na yüz yol “can” de­yir,
Özü­nə, bo­yu­na mən qur­ban de­yir.
Hər­dən­bir uşa­ğı xəs­tə­lə­nən­də
Göz­lə­ri yaş tö­kür, qəl­bi in­lə­yir.

Ana­nın “can” sö­zü ba­la­ya dər­man,
Ax­tar­ma­yın yax­şı tə­bib, ya loğ­man.
Əl­lə­riy­lə öl­çər hə­ra­rə­ti­ni,
Sa­ğa­lar uşa­ğı, qal­xar ya­taq­dan.

Ba­la ürə­yi­ni şam et­sə əgər,
Süb­hə­cən yan­dı­rıb ərit­sə əgər.
Ol­maz ana­la­rın bir­cə ge­cə­lik
Əza­bı­na, ağ­rı­sı­na bə­ra­bər.

Oğ­lu şə­hid olub, ana ağ­la­yır,
Öv­lad iti­rib­dir, qa­ra bağ­la­yır.
Şə­hid­lik zir­və­si əl­çat­maz olur,
Kə­dər his­si ürə­yi­ni dağ­la­yır.

Ru­si­ya. İva­no­vo şə­hə­ri.
20 av­qust 2002