Mərd adam heç za­man ar­xa­dan vur­maz,
Ya­lan­dan heç kə­sin üzü­nə dur­maz,
Na­mərd ona gö­rə na­mərd ad­la­nır,
Vu­rar kü­rə­yin­dən, kim­sə­dən sor­maz.

Ya­xa ver­mə gəl na­mər­də hə­yat­da,
Ça­lış sən ar­xa ol mər­də hə­yat­da.
Mər­də elə­di­yin yax­şı­lıq it­məz,
Dü­çar da ol­maz­san dər­də hə­yat­da.

Na­mərd ki, mərd ol­ma­ya­caq, a dost­lar,
Yüz yol sən ətək­lə, yüz yol sən yal­var.
Bir­cə bu­nu de­mək gə­lir əlim­dən,
Qoy hə­yat­da na­mərd­lə­rə ol­sun ar.

An­la­yan ada­mın qu­lu ol qəlb­dən,
An­la­ma­zın ağa­sı da ol­ma sən.
An­la­ya­na bir işa­rə ki­fa­yət,
An­la­ma­za gə­rək na­ğıl de­yə­sən.

Bu­zu gün əri­dər, aqil­lər de­yib,
İn­sa­nı xə­ca­lət mu­ma dön­də­rib.
Elə səhv edib ki, in­san dün­ya­da,
Su­sub xə­ca­lət­dən gö­zü­nü dö­yüb.

Adam var pu­lu çox, ağ­lı yox – bi­lin,
Adam var ağ­lı çox, pu­lu yox – bi­lin,
Gə­rək ya­dı­mız­dan çı­xar­ma­yaq ki,
Ağıl­lı ada­mın gö­zü tox, bi­lin.

Şey­tan­la dost­lu­ğun baş tut­sa əgər,
Dar ağa­cı­na qə­dər da­vam edər.
Dün­ya­da şey­ta­nı kim ta­nı­mır ki,
Lə­nət söy­lə­yir­lər ona sə­ra­sər.

Şey­tan­la şə­rik­li buğ­da əkən kəs,
Sa­man bi­çə­cək­sən, qəm et­mə əbəs.
Axı o şey­tan­dı, dən onun olar,
Son­da peş­man­çı­lıq heç fay­da ver­məz.

Tor­paq məş­hur olur öz çö­rə­yi­lə,
İn­san da ad alır öz əmə­yi­lə,
İn­san tor­paq, tor­paq in­san va­hid­dir,
Şöh­rət-şan qa­za­nar hər kəs sə­siy­lə.

Sə­ni ye­tiş­di­rən, sə­ni doy­du­ran
Tor­paq­dır, unut­ma onu heç za­man.
Tor­paq mü­qəd­dəs­di, tor­paq Və­tən­di,
Ça­lış ay­rı düş­mə gen qu­ca­ğın­dan.

27 av­qust 2002