(İlk mə­həb­bə­ti­ni iti­rən gən­cin di­lin­dən)

Yur­du­muz­dan uzaq­lar­da
Ne­cə dö­zür­sən, və­fa­sız?
Da­rı­xır­san yə­qin or­da,
El­dən gen dü­şən, və­fa­sız.

De­yir­din dö­zə­rəm sən­siz,
Do­la­nıb gə­zə­rəm sən­siz,
Gül­lə­ri üzə­rəm sən­siz,
Dö­zür­sən­mi sən, və­fa­sız?

Öz kə­də­rin, öz qə­min var,
Yə­qin dos­tun, həm­də­min var,
Qəl­bi­ni üzür in­ti­zar?
Gü­nün ke­çir şən, və­fa­sız.

Əh­di­mi­zi hey an­dım mən,
Axı sə­nə inan­dım mən,
Da­ha val­lah usan­dım mən,
Ba­şım üs­tə çən və­fa­sız.

And iç­miş­din dö­nə-dö­nə,
İnan­mış­dım dö­nə-dö­nə,
Nə ad ve­rim bu əh­di­mə?
Düş­dün gö­züm­dən, və­fa­sız.

10 yan­var 2002